Dixit

Dixit to wesoła, rodzinna gra w skojarzenia dla od 3 do 6 osób. Wyróżniają ją niebanalne zasady i ciekawy mechanizm nagradzania punktami.

Na początku rozgrywki każdy z uczestników losuje po 6 kart z obrazkami. Następnie gracz, który w danej turze będzie bajarzem, wybiera jeden ze swoich rysunków i wymyśla skojarzenie. Może nim być cokolwiek – historyjka, słowo, dźwięk, piosenka, cytat. Teraz pozostali gracze wybierają spośród swoich obrazków ten, który ich zdaniem najbardziej pasuje i kładą przed sobą zakryty.

Bajarz dołącza do nich swoją kartę i tasuje wszystkie, a następnie układa odkryte na stole. Reszta grupy głosuje w tajemnicy, który obrazek należał do bajarza. Po typowaniu, jego wyniki są ujawniane i obliczane są punkty. Co ciekawe, bajarz nie zyskuje punktów ani w momencie, gdy żaden z graczy nie zgadł (zbyt abstrakcyjne), ani wtedy, kiedy nikt się nie pomylił (za proste). Uczestnik, którego karta zdobyła głosy zgarnia zaś punkty bonusowe (za to, że dobrze się podszył pod skojarzenie).

Gra Dixit stymuluje myślenie skojarzeniowe oraz kształtuje łatwość wypowiedzi. Powiększa także zasób słów i ćwiczy interakcje z grupą. Stanowi również doskonałą rozrywkę, a dzięki prostym zasadom, może w nią grać każdy.

Recenzja - kwartalnik Neuropozytywni 04(15)2015:

Dixit to gra, w której wykorzystuje się wyobraźnię do opisywania obrazów na posiadanych kartach. Spośród wyłożonych przez wszystkich graczy kart trzeba na podstawie opisu odgadnąć, ktorą kartę wybral „narrator”. Wykłada on jedną kartę (ale jej nie pokazuje), a pozostali uczestnicy dodają po dwie swoje, najbardziej pasujące do opisu. Następnie wszystkie wyłożone karty się odslania i uczestnicy muszą zdecydować, ktora karta należała do „narratora”. Tyle w skrócie o zasadach. Dokładny opis zasad znajdziecie w Internecie bądź w... pudełku.

Skupmy się na samej konstrukcji gry. Zasady zostały opracowane tak, by w każdej kolejce nie tylko gracz „opisujący” swoją kartę (zwany narratorem), ale także pozostali musieli się przyłożyć. Typowanie karty, którą dodamy do karty narratora, to także potencjalne zdobywanie punktów. Im większa zgodność naszej karty z opisem, tym większe prawdopodobieństwo, że to nasza karta zostanie wskazana zamiast karty narratora, co daje nam szansę na większą liczbę punktów. Można grać na dwa sposoby. Pierwszy to wersja dla starszych. Opisy aluzyjne bądź szeroko obejmujące treść, bazujące na spostrzegawczości lub wiedzy z różnych dziedzin. Druga wersja to gra z dziećmi. Dzieci, jak wiemy, mają najróżniejsze skojarzenia, czasem proste, czasem oczywiste, niekiedy zaś zupełnie abstrakcyjne. Gra z dziećmi jest również czasem, który pozwala na poznanie naszych pociech, ich sposobu myślenia czy umiejętności stosowania pojęć abstrakcyjnych. Niezależnie od tego, czy grają tylko dorośli, czy cała rodzina, rozwijamy wyobraźnię oraz sposób komunikacji, co może przełożyć się na lepsze funkcjonowanie w codziennym życiu.

Jedno jest pewne: im więcej graczy, tym i ciekawiej i weselej. Jak zresztą podsumowała nasza jedenastoletnia testerka: „Tato, niezła ta gra”.