Dlaczego układanie puzzli jest dobre dla Twojego mózgu?

Mózg dzielimy na dwie, odpowiedzialne za różne funkcje, części – prawą i lewą półkulę. Prawa półkula odpowiada za sferę emocjonalną, wykonując zadania całościowo. Lewa natomiast działa w sposób liniowy. Warto inwestować w aktywności, które angażują do wytężonej pracy obie nasze półkule jednocześnie. Jedną z takich aktywności jest układanie puzzli. Nasza „lewa szara strona” to racjonalistka – ceniąca logikę oraz podążająca za sekwencjami. Prawa zaś to dusza artystyczna – emocjonalna bomba kreatywności, intuicyjnie zmierzająca do celu.

Badania dowodzą, że podczas układania puzzli ma miejsce nieustanna aktywność myśli przy udziale obu półkul naszego mózgu. Wszystkie zatem szare komórki poddawane są intensywnej pracy, co znacznie zwiększa ich pojemność oraz wydajność.

MacArthur nadmienia, iż osoby, które przez całe życie układają puzzle, rozwiązują wszelkiego rodzaju łamigłówki oraz prowadzą aktywny tryb życia – kształtują się w kierunku dłuższej żywotności, a także wyraźnie zmniejszają swoje szanse na wszelkiego rodzaju choroby neurodegeneracyjne, takie jak: choroba Alzheimera, otępienie, utraty pamięci i inne dolegliwości typowe dla wieku podeszłego.

Nasz mózg produkuje organiczne związki chemiczne, takie jak dopaminę – odpowiedzialną za uczenie się i zapamiętywanie. Kiedy poddajemy nasz umysł kreatywnemu zajęciu (puzzle są tutaj strzałem w dziesiątkę!), produkcja dopaminy zwiększa się w czasie.

Układanie puzzli to cała plejada korzyści „na teraz” i „na potem”. Pozwala nam mianowicie na pełne skupienie, zwiększa naszą koncentrację oraz rozwija kreatywność. Dzięki „poszukiwaniu brakujących elementów układanki” nasz mózg uczy się techniki wizualizacji – będącej bardzo pomocną w dowolnej aktywności fizycznej, następującej po aktywności umysłowej. Tym samym – pośrednio – puzzle mają dobroczynny wpływ także na nasz stan fizyczny, wyrównując oddech, tempo bicia serca, jak również ciśnienie krwi.

Analogicznie do medytacji – praca z puzzlami indukuje spokój oraz pewną ciszę w umyślę. Polega bowiem na skupianiu się na tym samym obrazie przez dłuższy czas. Nasz mózg jest zatem skoncentrowany wyłącznie na wizualizacji pożądanego obrazu i będzie koncentrować się tylko na nim, wykluczając wszystko inne wokół. W związku z czym stan ów możemy porównać do medytowania, osiągnięcia spokoju ducha – kiedy żadne inne kwestie nie są zdolne zakłócić tej „sielanki”.